Jo, e kundërta e paqes
nuk është vetëm lufta
Ka armë që qëllojnë
me plumba urie
pasigurie
e varfërie
Ka qenie që vrasin
iluzionet
ëndrrat
shpresat e të tjerëve
e vrasin iluzionin
para se të lulëzojë në një ëndërr shprese
Ka ura pa hyrje e as dalje
me ca gardhime të bardha
që të arsimohesh është një luks dhe jo e drejtë
na mbyllin të ardhmen
e na burgosin
në çdo cep të jetës
Ka fjalë që na shtrëngojnë
me mbiemra që plagosin
me goditje në vetëdije
Ka britma që na trembin
në oborrin e një shkolle
fraza të ashpra që fluturojnë
nëpër truallin e një shtëpie
Ka distanca shumë të shkurtra
që na ndajnë
si të qenkëshin humnera…
ngjyra e një lëkure
vendi ku lindëm
mënyra si flasim
apo vishemi
puna që bëjmë
Zoti të cilit i lutemi
ndërsa nën lëkurë
të gjithë jemi njësoj…
Jo, jo vetëm lufta
është e kundërt e paqes
braktisja, vetmia, harresa
të mos pasurit një udhë
me pemë dhe lule
por vetëm shtigje me gurë
që plagosin këmbët dhe pafajësinë
pamundësia për t’u ulur në tryezë
kur ca pakëve u shërbehet
dhe të tjerët shërbejnë
duke pështyrë djersën dhe zemërimin
apo pafuqinë e tyre
Të gjitha këto janë akte të vogla
akte të përditshme dhune…
Pra pa qenë nevoja për një luftë
po na mpijnë ndërgjegjen…
*Autori: Mario Lamo Jimenez (Kolumbi)